നിലാവ്

ശോ , ഈ നിലാവ്
ഇരുളിന്റെ സൌന്ദര്യം നശിപ്പിക്കുന്നു
രാത്രിയുടെ ഏകാന്തത പൊളിക്കുന്നു
ഇതു വേണ്ടായിരുന്നു
എന്നും കറുത്ത വാവായിരുന്നെന്കില്‍
ഹൊ എന്ത് സുഖം
എന്നും മതില് ചാടാമായിരുന്നു
എന്നും ഓരോ മോഷണം
ഹാ എത്ര സുഖമായിരുന്നേനെ
ഈ ചന്ദ്രന്‍ കടലില്‍ വീണു മരിക്കട്ടെ !

പ്രണയഭേദം

രാത്രിയില്‍ ചിവീടുകള്‍ നിശ്ശബ്ദത കാര്‍ന്നു തിന്നുന്ന വേളയില്‍
നരികള്‍ കാതും കരളും കൂര്‍പ്പിച്ചു
തന്നിരയെ ധ്യാനിച്ചിരിക്കും മടകള്‍ തന്നരികിലൂടെ
നാട്ടു വെളിച്ചമിറ്റിറ്റു വീഴുന്ന നാട്ടു പാത തന്‍ മാറിലൂടെ
കല്ലിലൂടെ മുള്ളിലൂടെ ഭയത്തിന്‍ മുനയിലൂടെ
പാമ്പുകള്‍ ഇണ ചേരുന്ന കൈതക്കാടുകള്‍ക്കിടയിലൂടെ
പാലപ്പൂ ഗന്ധതിന്‍ ഉന്മാദ നിഗൂഡ മന്ദസ്മിതതിലൂടെ
നിന്റെ ചിരി തന്‍ നിലാവിന്‍ നിഴലിലൂടെ
പതിയെ താന്തമാം കാലുകളമര്‍ത്തി ചവിട്ടാതെ
ഏകയായ് ആര്‍ദ്ര വികാര ലോലയായ്
ജീവനും ജീവന്റെ ജീവനും മേളിച്ച വേളയില്‍
നദികള്‍ ഒഴുകി അഴലിന്റെ ആഴിയില്‍
ചേരാതെ ചേരാന്‍ കൊതിചോരാ മാത്രയില്‍
ഒടുവില്‍ ഒരു ചിരിയായി മൊഴിയായി
എങ്ങോ മറഞ്ഞൊരു പ്രണയമായ് നീ മാറി
വിരഹം മരണത്തെ വരിച്ച യാത്രയില്‍
ഹൃദയം ഓര്‍മ തന്‍ പൊതി ചോറ് മാത്രമായി
മിഴിയിലോടുവിലായ് തരി വെളിച്ചമായ് നീ
നെടുവീര്ര്‍പിടാന്‍ കൂടി മറന്നുവോ ?
എവിടെയോ ഗര്ഭമുരുള്‍ പൊട്ടി ചോരയായ്
കാലമോര്‌ കുഞ്ഞു മിന്നാമിനുങ്ങായി മാറവേ
അരൂപിയാം ഒരു കൊച്ചു നിസ്വനം
അകലെ, ഋതു ക്കള്‍ ഒരുമിച്ച യാമത്തില്‍
എന്നോ കെട്ട് മറന്ന താരാട്ട്
നിദ്രയില്‍ നിനവിലും ഒരു കുഞ്ഞു നോവായി
തണ്ടൊടിഞ്ഞ പനിനീര്‍ പൂവിന്റെ ചുണ്ടിലെ പുഞ്ചിരി
മാഞ്ഞു മാഞ്ഞു പോയ്
കാലവും കാലം നിറച്ച വഴികളും ഉണര്‍വിന്റെ തീരവും
വീണ്ടും ശൂന്യമായ് .